Ziway; vogels, hippo's en spinnen spotten
Door: Hensie
Blijf op de hoogte en volg Henny
10 Maart 2014 | Ethiopië, Debre Zeyit
Wat gaat de tijd toch snel, de tijd in Ethiopië zit er al weer zo goed als op.
Het is ongelofelijk hoe snel dat toch weer voorbij is gevlogen.
Ik denk dat het voor het thuisfront iets anders aanvoelt, maar het is voor mij echt zo voorbij gegaan.
Ik had jullie nog een verhaal over Ziway beloofd.
Ziway is een van de drie grootste meren van Ethiopië. Het is zo’n 21 km lang en ongeveer 30 km breed, daarbij is het ongeveer 9 meter diep. Dat valt dus alles mee.
Ik heb even de duikplank van het zwembad in gedachten…dan vind ik 9 meter wel weer aardig diep/hoog;) Maar als je nagaat dat het meer bij Pyramide resort 45 meter diep is, dan is dat toch wel een verschil.
’s Nachts in Debre Zeit geslapen, we zaten wel een beetje in de rats, want het duurde even voordat we een hotel hadden gevonden die kamers vrij had. Uit eindelijk bij Tommy’s aangeland. Voor hier ziet het er prima uit. Maar de matrassen zijn niet om over naar huis te schrijven, dus dat laat ik dan ook maar achterwege. De afwerking missen ze hier net even. Als er een stoel in je kamer staat waar een grote donkere vlek op zit…mwahh, ik heb maar niet te diep nagedacht wat het zal kunnen betekenen.
’s Ochtends moesten we behoorlijk onze best doen om de receptionisten wakker te krijgen, maar gelukkig na even zoeken kwam ons paspoort tevoorschijn. Op naar het busstation.
Daar was het natuurlijk trekken en leuren met welke bus we mee zouden gaan. De middelste maar gepakt. We zaten om 6 uur, maar we waren de eerste, dus moesten nog ongeveer een half uur wachten voordat de bus vol was en we konden vertrekken. Na ongeveer 3 kwartier overstappen en daar begon het wachten op een volle bus opnieuw. Deze chauffeur was wat actiever, want deze ging wel rondjes rijden en schreeuwde naar bijna iedereen die hij zag…Ziway, Ziway…
Na een rit van 3,5 uur (en met het record van 23 personen in 1 busje..!!) verder kwamen we eindelijk in de buurt. Het laatste stukje moesten we met de bajaj. Om half 10 arriveerden we in Betlehem resort. Daar hebben we heerlijk ontbijt genuttigd. Ziway is een behoorlijk toeristische plek. Aan het begin van de ‘pier’ stond een office, waar we intree geld moesten betalen, en konden kiezen welke rondvaart we wilden doen, en hoe lang en wat de prijzen waren. Het was echt prachtig geregeld. Door een Amerikaans bedrijf opgezet. Maar het liep echt prima! We kregen een persoonlijke guard en uitlegger mee.
Na een kwartiertje varen zagen we de nijlpaarden. Het waren er 4, maar wel echt joekels! Er was ook een jonkie bij.
Zodra ze onder water gingen, dacht ik: als ze maar niet onder onze boot omhoog komen, want dan lagen we wel echt omver;)
Daarna naar het vogel eiland. Prachtige grote vogels. Toen het toetje: het spinneneiland. Helaas waren er niet heel veel spinnen, als je net na het regenseizoen komt loop je echt onder een webben hemel met spinnen door. Nu moesten we wel een beetje zoeken. Maar hebben wel de berg beklommen met bovenop een orthodoxe kerk. Op dat eiland (Galilee) woont een oude vrouw met een zoon en dochter. Het eiland is van haar familie en zij heeft er voor gekozen om daar te blijven wonen…ver van de bewoonde wereld dus. Toen we weer beneden kwamen had de dame heerlijk brood gebakken wat we mochten nuttigen.
Daarna weer op huis aan. Dat betekende weer 3 uur in een minibus. Terwijl we hutje mutje zaten, als de bus gewoon vol zit, blijven ze maar uit dat raam hangen en roepen om meer meerijders…stapt er een vrouw in met een tas. Even later hoor ik een kat klagelijk miauwen…uit die tas vandaan. Ik hoopte maar dat het beest er niet uitsprong, want jullie weten dat een kat in het nauw rare sprongen kan maken!
Om 16:30 weer in Debre Zeit..helaas ging het pizza feest weer niet door, door het jullie wel bekende ritueel van stroomuitval.
Zondag een prachtige warme dag. De dominee had bij ons op de compound geslapen en moest nodig foto’s maken van de ontbijttafel met alle Nederlanders. Ik denk voor facebook en twitter.
’s Middags zijn we de berg voor ons ‘huis’ beklommen. Zo’n trip van bijna 1,5 uur, maar toen stonden we ook echt op de top met een heerlijk uitzicht een lekker windje. Ik schat zo’n 100 meter hoger dan de compound. Daar een kleine picknick met pringels en een dropje gehouden. De afdaling (op mijn sandalen) was weer een aparte uitdaging.
We kwamen jongetjes tegen die met een zweep aan het knallen waren. Dat wilde wij ook wel eens proberen, maar we kregen het allemaal niet voor elkaar..en als hun het deden leken het wel geweerschoten en vuurwerk, zo hard. Ik dacht aan de koeien, ezels en paarden die er soms van langs krijgen….dat doet denk ik best pijn;)
Maandag een drukke dag in de kliniek.
Een 2 jarig jongetje met 40.6 graden koorts. Dat kreeg een beetje koud water over zich heen om af te koelen, maar zijn nek leek ook behoorlijk stijf. Gelukkig viel dat bij nakijken wel mee. Maar hij zal ongetwijfeld last van spierpijn gehad hebben.
Er kwam ook een dame met koorts, 39,2, en bij 11 weken zwangerschap al 4 dagen bloed verlies…wat zal het zijn? Want ze had ook gewrichtspijn en hoofdpijn. Toch maar typhus controleren en op mijn vraag of een echo ook geen goed idee zal zijn, bleek dat ook wel.
Er bleek ook een incomplete abortus te zijn. Maar waar komt de koorts vandaan, van de Typhus of de incomplete abortus? We hebben haar naar het ziekenhuis laten gaan, maar het werd ook een interessante casus bespreking voor de middag.
Dinsdag het record van 50 patiënten gehaald.
Er waren bijzonderheden bij de zwangeren. Zoals een zwangere met een fikse hoofdwond. En dat stonk…heel bar! De dame had allemaal kleine vlechtjes dus konden eerst uitgehaald worden. Daarna hoofd en wond wassen, wat een troep. Ze hadden er allemaal koffieprut ingesmeerd…dat was blijkbaar voor de genezing. Het stond open en was pussig dus wilde het beter schoonmaken en schoonschrapen en wat viezigheid wegsnijden en hechten…maar dat was uit de boze. De echtgenoot werd behoorlijk boos. Het was zonde van het haar van zijn vrouw. En wat de infectie kan doen, misschien verliest hij vrouw en kind wel, dat maakt helemaal niet uit; ik denk toch de mentaliteit van: als je haar maar goed zit!
Uit eindelijk gingen ze naar het ziekenhuis, en mochten wij het alleen schoonmaken met alcohol. Of ze echt naar het ziekenhuis zijn gegaan, ik heb geen idee.
Verder behoorlijk wat typhus klanten, waar er ook wel een paar goed ziek van waren.
Een jonge man, behoorlijk mager, kwam met een honden beet. Maar het zag er uit alsof het al even geleden was. Op mijn vraag hoelang geleden, kreeg ik als antwoord: 7 dagen! Het is niet te geloven, dat je zolang rond blijft lopen met een dogbite! Zijn been was wat gezwollen, en was warm. Hij kreeg toch zijn tetanus nog en de nodige pijnstillers met antibiotica. En een afspraak voor over paar dagen.
Een vrouw met een veel te hoge bloeddruk. Die konden we ook weer doorsturen. Ze heeft denk ik ook artrose, maar dat kunnen mensen hier niet zogoed aanvaarden. Want als ze naar de kliniek komen denken ze soms ook dat ze wonderbaarlijk genezen kunnen worden. En dat een pilletje alles kan veranderen. Maar slijtage en dat soort dingen kunnen wij helaas ook niet verhelpen. Dan had ik wel rijk kunnen worden als dat zo was….en dus ook weer meer uit kunnen delen.
Heel veel oogproblemen gezien. Ook bij hele kleine kinderen. De hygiene is hier toch echt een heikel punt. En dat is echt lastig, want daar hameren ze al ruim 5 jaar op…maar het lijkt nog niet zo aan te slaan. Nu is dat natuurlijk ook allemaal niet eenvoudig, als je bekijkt hoe de mensen wonen en geen stromend en schoon water hebben. Soms geen zeep om te wassen. Ik vraag me wel eens af als ze zeep meekrijgen voor huidproblemen o.i.d om goed schoon te kunnen houden of ze het daarvoor gebruiken, of om hun kleren te wassen in een modderige rivier.
Er kwam ook nog een barende vrouw, die vervoerd moest worden naar het ziekenhuis. Zeker omdat wij geen bevallingen doen. Zij mocht dus nog even hobbelen achter in de ambulance…misschien wordt het daardoor wel extra snel geboren, wie zal het zeggen.
We waren tot ruim half 4 bezig met het zien van de patiënten. Dat is me nog niet eerder gebeurt.
Tijdens de thee ’s middags vroeg een verpleegkundige naar Nederlandse kerkmuziek..we moesten maar wat zingen. Dus wij psalm 25,42,81 gezongen, ze vonden het prachtig. De mensen hier houden zo van muziek! Ik snap er alleen niets van dat hun van die eentonige gezangen hebben. Bij elk feest hoor je het. Maar dat wordt na 2 uur echt wel irritant. Onze muziek zit veel meer variatie in.
Woensdag een dag vrij en zijn we naar Co en Marja geweest (60 en 70 jaar oud). Zij hebben een soort weeshuis. Ze hebben 9 kinderen voor 24 uur per dag, 7 dagen in de week. Die wonen bij hun in huis en zijn echt hun kinderen. De kinderen hebben natuurlijk geen echte ouders meer, maar hadden het stuk voor stuk slecht.
Verder hebben ze ook projecten lopen met weduwen, zij helpen hen weer opstarten en soort eigen business te starten; ze bieden ook gesprekken aan en kijken dan waar ze kunnen helpen en ondersteunen. Een uitgebreid project voor 2 ‘oudere’ mensen. Maar wel prachtig. Ze hebben nu eindelijk een eigen waterbron, 103 meter diep. Daar hebben ze ruim 5 jaar op moeten wachten,voor die tijd hadden ze dus ook geen schoon schromend water. Alleen moet nu de pomp er nog tussen gezet worden, maar het einde van altijd water koken en water halen is gelukkig in zicht. Ongelofelijk dat je dat zo lang vol kunt houden!
Op de terugweg hadden we niet zoveel geluk, want de service bus was al in Rob, ongeveer 4 km vanaf Hidi, daar wilde hij wel op ons wachten…ja dan moet ik dus nog eerst ruim 10 km lopen…
Dus uiteindelijk hadden we een bajaj gepakt, het werd een duur ritje. De chauffeur zei wel te weten waar hij moest zijn, maar hij had geen idee. Dus het werd telkens duurder. We begonnen met 40 birr, maar toen die de zandweg op moest werd het 100. wij zeiden, okee, rijden met die hap. Hij begon bij elke meter moeilijker te kijken…kunnen jullie voorstellen wat dat na zo’n 10 km is;) Hij wilde niet verder dan Rob, maar dat wisten we al, want dat wil niemand, maar hij wilde op eens 100 birr per persoon hebben. In dat grapje trapte we natuurlijk niet….dachten we…maar hij werd steeds bozer en ik ook. Dus onze stem niveaus stegen af en toe wel wat, maar er verzamelden steeds meer blackpeople rond die kar en zin in een knock partij hadden we ook niet, dus we zeiden, hier heb je 150, bakka. Nou ok, dat was dan wel goed. Hij kon bijna 3 pizza’s eten die avond!
Daarvandaan moesten we nog zo’n 4km lopen. Natuurlijk gingen alle kinderen achter ons aan. Het werd zo’n hele optocht! Want ja die buitenlanders is wel een bezienswaardigheid. Dat vinden wij ook, dus dat scheelt. We zijn maar gaan zingen…lief klein konijntje had een vliegje op zijn neus… het klopt ook echt, want er zitten overal vliegen! En wij klappen. De kinderen vonden het prachtig, ze schaterlachte telkens en klapte vrolijk mee! Overal kwamen oudere mensen naar de heggen lopen om toch eens kijken wat voor soort wezens en geluid er nu weer langs kwam. En dan werd er uitbundig gelachen en gezwaaid.. natuurlijk moesten we ook even ‘voetballen’. 2 jongentjes liepen helemaal mee naar de compound, want zij gingen water halen…met hun ezels. Niet 2 emmertjes, maar 2 jerrycans;)
We waren wel blij dat we thuis waren..onder het stof natuurlijk. Dus we waardeerden onze douche weer enorm!
Donderdag bijzondere echo’s. het was geen goede dag om een echo te laten maken.
Het eerste kindje was overleden, zo’n 18 weken oud.
De 2e had een waterhoofd, en konden we geen brein vinden.
De 3e had een prolaps bij de navelstreng, maar daar waren we nog niet helemaal zeker van, dus die vrouw komt nog een keer terug.
De 4e vrouw had wat met de placenta wat niet goed was. Het was echt een toestand om die mensen telkens te moeten vertellen dat er wat aan mankeert. Zeker bij de ouders waar het kindje van overleden was. Zij waren heel erg verdrietig. De vader zat ook te huilen en kon zich bijna niet groot houden. Op de vraag of we samen moesten bidden, antwoordde hij gretig Ja. Het is bijzonder hoe dicht de mensen hier bij God leven. En dat doen ze allemaal op hun eigen manier, maar zo afhankelijk, daar kan ik wel jaloers op worden.
Ik sprak er met de verpleegkundige over, en zei moest er niet aan denken om in Nederland te wonen. Daar kan je alles zelf en altijd overal genoeg van. Nu moet ze altijd vurig bidden of ze iets krijgt, en dat brengt haar dichter bij God. En ik geloof ook dat het zo werkt! Zolang je jezelf kunt redden heb je geen Ander nodig…
Vrijdag een vrij drukke dag. Er kwam een man van rond de 40. dikke (in zo ver te beoordelen blauwe) ogen en een grote wond op zijn hand. Hij had de avond daarvoor vechtersbazen uit elkaar willen halen, maar daar had hij nu gruwelijke spijt van! Zijn hele hand was al dik en ontstoken, hij had de wond opgelopen aan een steen…Oh oh, ze zijn hier niet zachtzinnig hoor!
Ook een meisje van een jaar of 8, een grote wond aan haar scheen been. Ze was uitgegleden over de koffiebonen…3 dagen geleden. Haar moeder had er een of ander goedje overheen gesmeerd, het was vies en ze had ook nog koorts. Dus mijn optie was om het onder de douche uit te spoelen en schoon te maken. De verpleegkundige vond het maar gek, hij deed het altijd met een gaasje en een soort alcohol. Maar ik vond de wond daar te vies en te groot voor. Gelukkig mocht ik het toch wel doen zoals ik in gedachten had;) als het goed is, komt ze maandag terug.
’s Middags een les gegeven over hygiene; handen wassen. We hadden kinderen uitgenodigd, en hebben eerst een bijbelverhaal verteld. Aberash heeft netjes voor vertaald in het Oromifa…zodat de kinderen mij konden volgen.
Kinderen vinden verhalen echt prachtig! Ze luisteren heel ingespannen en kijken je met die grote donkere knikkers aan.
Daarna kwam het uitleggen, waarom zijn schone handen belangrijk. We hadden tomatenketchup gebruikt om het te kunnen demonstreren..wanneer je elkaar een hand geeft wat er dan gebeurd. En wat als je met die bacteriestokjes in je ogen gaat wrijven…enz.
Daarna kwam de praktijk. Toen ze allemaal schone handen hadden kregen ze een stukje chocolade..wat ze met schone handen aan konden pakken… na nog wat drinken kregen ze een stukje zeep mee naar huis. En daar gingen ze….
Het weekend ziek thuis..helaas geen laatste keer pizza in Debre-Zeit en geen zwempartij. Maar rennen naar het toilet.
Morgen hoop ik alweer vroeg naar huis te vertrekken. De auto staat om 6 uur voor de deur, dus heb nog zo’n hele reis voor de boeg voordat ik om 22:15 weer op Nederlandse bodem hoop te staan…het is nog heel onwerkelijk dat ik nu echt ga vertrekken.
Vanmiddag het afscheid gehad van de collega’s. Een heuse koffieceremonie..met voor Henny thee… pannekoeken en popcorn. Ik kreeg een mooie rieten schaal met allemaal Ethiopische ingredienten en diarree-remmers e.d. Ze denken wel mee die verpleegkundigen;)
Naar om afscheid te nemen. Dat was zo in Nederland, maar dat is hier ook zo. Afscheid nemen is nooit fijn, maar als je niet weet of je mensen nog terug gaat zien is het wel vreemd.
Je raakt toch snel aan elkaar gewend.
Eind van de week of volgende week hoop ik nog een update met foto’s te doen.
Lieve allemaal, bedankt voor het volgen, ik hoop dat het niet te vermoeiend was. Ik heb jullie bemoedigende, waarderende, lieve woorden erg gewaardeerd, en soms ook nodig gehad.
Ik hoop jullie allemaal snel weer life te zien en spreken!
Henny
-
10 Maart 2014 - 16:26
Jan En Wil:
Ha Hens,
Goeie reis morgen, hope dat het een beetje gaan mag.
We denken aan je!!!
Liefs Jan&Wil en de kleintjes -
11 Maart 2014 - 00:13
Duo Penotti:
Ha hens,
Doe rustig aan morgen. We hopen dat je weer veilig aan mag komen. Daar waar op je gewacht word.
goede vlucht
Gr,
Marinus en alieke -
11 Maart 2014 - 16:45
Johanneke:
Ha Henny,
Ik wacht vanavond op Schiphol op je. Ik zal wel erg jaloers op je mooie kleurtje worden.
Heel veel sterkte in alles verwerken als je weer in Holland ben..
Veel liefs Johanneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley